De makers

De documentaire is gemaakt door documentairemaakster Natalie de Haan en opdrachtgever Karin den Oudsten. De verhalen van Natasja Wouters, Liselotte Wouterse en Jeannette van Dongen worden in deze documentaire door henzelf verteld.

Natalie de Haan heeft met haar werk als regisseur en documentairemaakster laten zien dat ze echt een professional is op dit gebied. Haar enthousiasme over dit onderwerp zorgt ervoor dat de documentaire logisch opgebouwd is, diverse aspecten van het onderwerp aan de orde laat komen en tot het laatste moment interessant blijft om te kijken. Ze heeft de documentaire gemaakt met twee iPhones 7 Plus.

Karin den Oudsten heeft na beide bevallingen psychische aandoeningen meegemaakt. Drie maanden na haar eerste bevalling merkt ze dat ze zwaar depressief is. Vijf dagen na haar tweede bevalling krijgt ze te maken met psychotische ervaringen en moet ze worden opgenomen in het Erasmus MC. 

Na haar opname schrijft ze twee boeken over die ervaringen, zet de website Kraambedpsychose op en start de Ervaringsgroep Kraambedpsychose. Ook al heeft ze een goede baan in het bedrijfsleven, ze merkt dat ze zich meer wil inzetten voor pasbevallen moeders. 

Ze ervaart de onwetendheid en het onbegrip vanuit de buitenwereld en besluit om op vrijwillige basis ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma te worden. Dat is een organisatie die het taboe op psychische aandoeningen bespreekbaar maakt.

In diezelfde periode laat ze zich omscholen en begint haar praktijk KarindenOudsten. In eerste instantie is haar praktijk alleen op scholingen gericht, maar gaandeweg krijgt ze ook meer 1-op-1 gesprekken. Inmiddels is ze gediplomeerd hypnotherapeut.

Als ze in 2014 wegens boventalligheid ontslagen wordt, wil ze iets terugdoen voor de maatschappij en zet de landelijke organisatie Stichting Me Mam op, een platform voor moeders die met psychische klachten rondom zwangerschap te maken hebben. In 2017 ontvangt ze daar de Libelle Ster Award voor.

Tijdens het geven van trainingen en gastlessen aan zorgverleners hoort ze steeds vaker stigmatiserende opmerkingen voorbijkomen. Het zijn opmerkingen die een moeder in deze situatie absoluut niet gaan helpen. Sterker nog, uit onderzoek is gebleken dat stigmatisering het herstelproces belemmert. Ze realiseerde zich dat zorgverleners dus min of meer hun eigen werk teniet doen. Dat moet anders, en dat heeft haar ertoe gebracht om deze document te laten maken.

Hoewel het op het eerste gezicht geen stigmatiserende opmerking lijkt, is de titel van deze documentaire een uitspraak van een hulpverlener naar haar eigen gezin toe op het moment dat ze werd opgenomen met een kraambedpsychose.