Een lange adem

"Concentreer je maar even op je ademhaling..."

Het is een zin die ik geregeld uitspreek tijdens een sessie met een cliënt. En geregeld adem ik zelf hoorbaar mee in en weer uit. Soms meegaand naar een langzamer tempo, zodat de cliënt vanzelf dieper in een trance kan zakken. En tegelijkertijd lettend op de borstkas waar de ademhaling duidelijk zichtbaar is. 

Over die ademhaling...

En dan met name het hebben van een lange adem. Die heb je nodig als iets erg lang duurt. Als er voor je gevoel maar geen einde aan komt, en als je de neiging hebt om het maar op te geven, het te laten zitten of het af te laten weten.

De gedachte om op te geven, en het manuscript te laten zijn wat het is, is al meerdere keren opgekomen. Gelukkig blijft het slechts bij een gedachte, want als ik er weer in duik, merk ik dat ik er weer energie van krijg om verder te schrijven. Ik moet ook zeggen...het is een flinke klus. Maar als het boek er eenmaal is, dan weet ik zeker dat ik supertrots ben. 

Het komt er eigenlijk op neer dat ik zoveel leuke andere werkzaamheden doe, dat het schrijven van dit boek soms de sluitpost is. Als er verder geen werk meer ligt te wachten. 

En helaas zijn er ook minder fijne momenten, zoals die keer dat ik werkzaamheden over heb genomen van een plotseling overleden collega-docent. Dat is pure overmacht en ik was direct bereid om mijn opdrachtgever te helpen. En uiteraard zijn er dan nog die momenten dat ik liever ga ontspannen dan dat ik me in een manuscript ga verdiepen.

Ik durf ook bijna niet te zeggen dat ik in 2014 al begonnen ben met het schrijven van dit boek. En telkens kwamen er opleidingen, nieuwe werkzaamheden en allerlei andere interessante uitdagingen voorbij. Kortom...een lange adem is nodig.  

Zou ik voorzichtig durven hopen dat ik het boek in 2024 kan uitbrengen?