Winnen is niet meer meedoen

Een winnaarsmentaliteit. Doodmoe word ik er van.

Het is een overblijfsel van een carriere van meer dan twintig jaar in het bedrijfsleven waar een cultuur heerst van altijd succesvol zijn, verkoopkwaliteiten ten volle willen benutten, voorop lopen in het ontwikkelen van nieuwe producten en het uitdenken van toekomstgerichte visies. Termen als 'scoren', 'uitmuntend' en 'presteren' zijn daar dagelijkse kost. Zoveel mogelijk winst maken, continue kosten besparen en alle werkprocessen zo efficient laten verlopen zijn aan de orde van de dag.

Die doorzettersmentaliteit heeft me aan de ene kant erg goed geholpen in het opzetten van mijn werk voor moeders met psychische klachten en het uitdenken en uitvoeren van werkzaamheden zoals trainingen en gastlessen in de zorg.

Maar nu weet ik dat die omgeving niet bij mij paste. En ben ik er eigenlijk helemaal klaar mee. Sterker nog, ik kreeg er zelfs last van.

Voor mij voelde het alsof ik een marathon aan het lopen was, maar dan in mijn eentje. Alsof iedereen een andere weg had gekozen of zich helemaal niet ingeschreven had voor de wedstrijd. Het gevoel dat ik als een eenling een weg aan het bewandelen was, die verder niemand ging. Een eenzaam gevoel, een gevoel van het missen van de verbinding.

De verbinding met anderen.

Het omslagpunt, en daarmee het besef dat ik dit niet meer wilde, kwam in de periode dat het Depressiegala werd georganiseerd. Ik kon het gewoonweg niet opbrengen om te gaan. Er was sterk het gevoel dat ik niets waard was, verwijderd was van alle andere mensen en geen toegevoegde waarde meer was voor wie dan ook. Om nog even in metaforen te blijven: iedereen had mij allang ingehaald. De prijzen werden al uitgereikt, terwijl ik mezelf nog door het marathonparcours heensleepte.

Het had niet veel gescheeld of ik was in een zware depressie beland.

Werken in de zorg verlangt hele andere kwaliteiten van mij. Ergens zijn ze er wel, maar heb nog niet genoeg empathisch vocabulaire om ze goed te kunnen benoemen. Ik doe mijn best, en het belangrijkste is om bij mezelf te blijven. Nu pas begin ik langzamerhand weer een beetje mezelf te worden. En voel ik me weer die persoon die ik was voordat ik aan die hele ratrace - genaamd bedrijfsleven - deelnam.

En waar de Socialrun (top-initiatief!) dus de geweldige slogan heeft 'Meedoen is winnen', kwam ik zelf steeds meer uit op 'Winnen is niet meer meedoen'. Die imaginaire marathons laat ik nu maar links liggen.

Liever kies ik nu voor een rustige wandeling in een bosrijke omgeving waar de vogeltjes vrolijk fluiten...

Dit verslag is geschreven op 27 april 2016 door Karin den Oudsten.

Na haar eerste bevalling kreeg Karin den Oudsten depressieve klachten en na de tweede een acute kraambedpsychose. Ze schreef hierover twee boeken en zette de website Kraambedpsychose.nl online. Ze geeft trainingen aan kraamverzorgenden, aan studenten verloskunde op de Hogeschool Rotterdam en aan verpleegkundigen in het Erasmus MC. Als professioneel coach (NOBCO) begeleidt ze moeders en is ze in opleiding tot integratief psychotherapeut. Daarnaast is ze ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma en voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.