Verbetering van de zorg
Via een externe organisatie kreeg ik een paar weken geleden een bericht met de vraag of ik mee wil werken aan de verbetering van de zorg. In het bericht stond vermeld dat ik als patiënt - eventueel onder begeleiding - aan een bijeenkomst mee kon doen om verbeterpunten aan te geven.
Zo.
De eerste stigmatiserende woorden waren alweer binnen. Patiënt. Onder begeleiding.
Met die woorden ging ik even creatief aan de haal. In gedachten zag ik me al uit een forse Hummer stappen, begeleid door zes gespierde bodyguards. Om vervolgens via een uitgerolde rode loper mezelf voor te stellen met de woorden: "Ik ben een mens".
Ik heb dus maar meteen gereageerd op het bericht en aangegeven wat mijn gedachten hierover waren. Daar was begrip voor. Men had uiteraard niet de bedoeling om mensen bij voorbaat in hokjes te stoppen. Men wil respectvol met mensen omgaan, dus ook in de communicatie is dat nodig.
In een ziekenhuis is men gewend om het over patiënten te hebben. Dat is niet zo vreemd, want in Van Dale staat letterlijk dat een patiënt iemand is die medische hulp nodig heeft. Tijdens de bijeenkomst waren er dus inderdaad patiënten, of afgevaardigden van patiënten. Iemand met een aangeboren hartafwijking, iemand met diabetes, iemand die contactpersoon is voor de patiënten met kanker, twee ouders met een verstandelijk gehandicapte dochter die een stofwisselingsziekte heeft en iemand die in het verleden lymfeklierkanker heeft gehad.
En ik. Met een vervlogen kraambedpsychose.
Nu had ik natuurlijk kunnen gaan debatteren over het gebruik van het woord patiënten en over het al dan niet begeleid worden naar de bijeenkomst, maar daar was simpelweg niet genoeg tijd voor. Bovendien had ik daar vooraf al mijn inbreng over gegeven, dus vond het niet handig om er weer over te beginnen. Daarom heb ik het beperkt tot mijn doel, namelijk input geven voor de zorg binnen de afdeling Psychiatrie. En dan voornamelijk de grote lijnen, weer vanwege die tijd.
Mijn belangrijkste twee pijlers waren:
- Ervaringskennis benutten
- Stigmatisering bespreekbaar maken
Binnen die afdeling wordt nog niet gewerkt met ervaringsdeskundigen. Ik weet niet de achterliggende reden, maar zie wel het belang er van in. Daarnaast merk ik als gastdocent dat er door hulpverlening vaak hele stigmatiserende opmerkingen voorbij komen over mensen met psychische klachten.
Men wilde uiteraard ook voorbeelden van situaties die niet goed waren gegaan tijdens mijn opname in 2008. Ik heb als voorbeeld gebruikt dat er tijdens mijn opname tegen mij gezegd werd 'dat ik niet graag in de babykamer was'. Een bijzonder pijnlijke uitspraak als je weet dat ik in mijn kindje de duivel zag en hem om die reden snel teruglegde in zijn ledikantje.
De gespreksleider vertelde naderhand dat hij onder de indruk was van wat ik vertelde. Ik zei dat het niet was om een verkeerde indruk te geven, maar om duidelijk te maken dat ervaringskennis op die afdeling echt nodig is. Hij kon zich dat heel goed voorstellen. In de laatste minuut waarin iedereen nog een korte reactie mocht geven, heb ik de volgende uitspraak gedaan: "Maak budget vrij voor ervaringsdeskundigen."
Deze blog is geschreven op 9 juni 2016 door Karin den Oudsten
Na haar eerste bevalling kreeg Karin den Oudsten depressieve klachten en na de tweede een acute kraambedpsychose. Ze schreef hierover twee boeken en zette de website Kraambedpsychose.nl online. Ze geeft trainingen aan kraamverzorgenden, aan studenten verloskunde op de Hogeschool Rotterdam en aan verpleegkundigen in het Erasmus MC. Als professioneel coach (NOBCO) begeleidt ze moeders en is ze in opleiding tot integratief psychotherapeut. Daarnaast is ze ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma en voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.
