Onbegrepen depressieve gevoelens

Decennialang weten we al dat mensen depressief kunnen raken.

Bij mij gebeurde dat in 1997, drie maanden na de bevalling van mijn oudste zoon. Telkens als ik hem hoorde huilen, wilde ik me onder een dekbed verbergen. Of erger nog, ik wilde hem iets aandoen. Ik vertelde het aan mijn moeder en zij adviseerde om hem te laten huilen. Het was een oplossing die op korte termijn werkte, want uiteindelijk leidde het bij mij tot suïcidale gedachten. Met mijn auto in volle vaart tegen een betonnen muur aanrijden leek me de meest effectieve manier.

Wat voelde ik me een slechte moeder.

Aan mijn toenmalige partner had ik geen steun, hij wist zich geen raad met de situatie. Mijn schoonfamilie liet weten dat het erg egoistisch was om op deze manier de wereld achter te laten. Over mijn verdriet werd niet gesproken. Hulp werd niet geboden.

Wat voelde ik me alleen.

Een vriendin gaf het telefoonnummer van een psychiater. Volgens haar was het een hele goede, hij was gespecialiseerd in relaties tussen mensen. Hij begon met het inzetten van antidepressiva, maar daar reageerde ik niet goed op. Ik werd er agressief van. Het kwam bijna zover dat ik op een parkeerplaats iemand in elkaar wilde slaan, omdat hij mijn parkeerplek inpikte terwijl ik al tien minuten - met een knipperlicht aan - stond te wachten. Iemand te lijf gaan ligt totaal niet in mijn aard. Dus voor mij was die gebeurtenis de druppel, ik stopte onmiddellijk met die chemische rommel. 

Voor mij werkte het niet. 

De gesprekken gingen in eerste instantie over de relatie met mijn ouders en hoe mijn tienerjaren waren verlopen, maar al gauw merkte de psychiater dat er iets heel anders speelde. Hij verwoordde het treffend: "Je partner legt een bom onder jullie relatie". Ik kon toen nog niet goed de waarde van zijn woorden inschatten, maar onthield ze wel.

Na een jaar therapie begon ik het leven weer een beetje leuk te vinden en pakte ik mijn werk op. Onze zoon ging drie dagen per week naar mijn schoonouders. Zijn eerste verjaardag had een hoogtepunt kunnen zijn, maar dat pakte heel anders uit. We kregen ruzie met hen.

Dat was het einde van de oppas.

Mijn partner vertrok doodleuk elke ochtend al heel vroeg naar zijn werk. Hij had geen boodschap aan het vaste contract wat ik met mijn werkgever had. Ik voelde me volledig klemgezet en moest de combinatie van een kind en werken dus zelf maar zien op te lossen. Een kind mocht naar mijn idee nooit de dupe zijn, dus besloot ik om een aantal vrije dagen op te offeren en deze te benutten om goede kinderopvang te zoeken. 

Dat lukte. En mijn zoontje kon er al snel terecht. Hij kreeg het daar prima naar zijn zin.

De psychiater kreeg uiteindelijk gelijk. De bom ontplofte. In 2004 zette ik een punt achter deze relatie.

Deze blog is geschreven op 25 januari 2016 door Karin den Oudsten

Na haar eerste bevalling kreeg Karin den Oudsten depressieve klachten en na de tweede een acute kraambedpsychose. Ze schreef hierover twee boeken en zette de website Kraambedpsychose.nl online. Ze geeft trainingen aan kraamverzorgenden, aan studenten verloskunde op de Hogeschool Rotterdam en aan verpleegkundigen in het Erasmus MC. Als professioneel coach (NOBCO) begeleidt ze moeders en is ze in opleiding tot integratief psychotherapeut. Daarnaast is ze ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma en voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.