"Mijn tranen gingen weer naar beneden"

Dat waren vandaag de woorden van mijn jongste zoon Jeroen. 

Het was tijdens het eten. Hij was bezig met zijn gehaktbal aan stukjes te snijden en vertelde terloops wat hij vandaag op school gedaan had. 

Mijn jongste zoon Jeroen is 8 jaar en heeft al vanaf zijn peutertijd huilbuien. Nu zul je misschien zeggen: dat heeft elk kind. Maar in het geval van Jeroen merk ik als ouder dat er meer aan de hand is. Of beter gezegd: ...dat er meer aan de hand is, maar ik het nooit herkend heb.

In de twee peutergroepen vond hij het ontzettend lastig om zichzelf te handhaven. Hij had veel last van de georganiseerde chaos in zo'n groep en de drukte die peuters nu eenmaal met zich meebrengen. Het was me toen al opgevallen dat hij daar veel meer moeite mee had dan mijn oudste zoon Mark.

Ik heb een keer achterin de groep gezeten en de klas geobserveerd. En hoe Jeroen reageerde op anderen en op datgene wat de juf vertelde. Nu moet ik zeggen dat de juf in één zin behoorlijk wat opdrachten kon verstoppen die Jeroen niet tegelijkertijd kon uitvoeren. Maar dan nog viel het me op dat hij ergens mee aan het worstelen was.

Het leverde Jeroen heel vaak huilbuien op en ook toen daarna in de volgende groepen duidelijk werd dat hij met zijn emoties niet goed raad wist, maakte ik dit bespreekbaar tijdens een ouderavond. De twee juffen van zijn klas hadden het zelf ook al gemerkt en wisten niet goed hoe ze hier mee om moesten gaan. Vaak werd aan hem een reden gevraagd waarom hij huilde en dan had hij daar geen antwoord op. 

Ik heb toen uitgelegd dat er kinderen zijn die gaan slaan of gaan schreeuwen, maar dat de gevoelens van Jeroen tot uiting komen in een huilbui. En ik heb gevraagd of ze hem niet telkens met de vraag willen bestoken waarom hij huilde. Hij wist het namelijk zelf ook niet.

Aan Jeroen heb ik verteld dat het fijn is om samen te praten over wat er "in zijn hoofdje" gebeurt, want "mama kan niet in jouw hoofdje kijken" en dus is hij opgegroeid met openheid. Dat kan natuurlijk ook niet anders met een moeder die ambassadeur is van Samen Sterk zonder Stigma :-).

Toen Jeroen thuis een spontane huilbui kreeg en zijn armpjes om me heen sloeg, viel bij mij het kwartje. 

Want als ik zelf in mijn leven te maken heb gehad met stemmingswisselingen na beide bevallingen en er meerdere familieleden van mijn vaders kant in het verleden ook met psychische klachten te kampen hebben gehad, dan is het niet zo vreemd dat Jeroen worstelt met emoties.

Uiteraard heb ik dit met mijn man besproken. En ik zie een duidelijk verschil bij mijn kinderen in het omgaan met emoties. Mark is heel regelmatig in zijn stemmingen en Jeroen wisselt enorm. De ene keer is hij heel erg vrolijk, de andere keer voelt hij zich rot en kan niet goed benoemen waar het door komt.

Toen Jeroen weer een huilbui had, zei ik tegen hem dat "mama hier ook last van heeft, maar papa en Mark niet". En dat het zomaar kan zijn dat hij zich ineens verdrietig en rot voelt en niet weet waar dat vandaan komt. Zijn gezichtje klaarde op. Nu weet hij tenminste wat er aan de hand is en kan hij dit aangeven. Hij is zich heel bewust van wat er in hem omgaat.

Vandaag was er in de klas een moment geweest dat zijn tranen omhoog waren gekomen. Hij merkte het op en voelde dat ze ook weer naar beneden gingen.

Natuurlijk ben ik supertrots op beide kinderen, maar als een jongen van acht op deze manier heeft leren omgaan met zijn emoties, dan neem ik persoonlijk mijn petje daar voor af.

Deze blog is geschreven op 31 augustus 2017 door Karin den Oudsten

Na haar eerste bevalling kreeg Karin den Oudsten depressieve klachten en na de tweede een acute kraambedpsychose. Ze schreef hierover twee boeken en zette de website Kraambedpsychose.nl online. Ze geeft trainingen aan kraamverzorgenden, aan studenten verloskunde op de Hogeschool Rotterdam en aan verpleegkundigen in het Erasmus MC. Als professioneel coach (NOBCO) begeleidt ze moeders en is ze in opleiding tot integratief psychotherapeut. Daarnaast is ze ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma en voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.