Een glijbaan naar de afgrond

Een bipolaire stoornis. 

Het zegt veel mensen niet zoveel. Manisch-depressief is een term wat misschien beter aangeeft wat er met iemand gebeurt, maar dan nog blijft het vaag. Want wat is een manie en waar kan dat toe leiden?

Antonie Kamerling had een bipolaire stoornis. 

Dat was heel duidelijk. De psychotische kant van die stoornis uitte zich bij hem vlak voordat hij bekend werd. In de media werd alleen over de depressieve kant gesproken. En misschien is dat dan de kant die enigszins nog begrepen wordt.

Voor mensen die niet begrijpen wat depressiviteit is, niet weten hoe het voelt en niet beseffen welke impact het kan hebben op een leven raad ik het volgende aan:

Houd alsjeblieft je mond dicht.

Elk woord dat je zegt is er één teveel. De uitspraken die je doet in een poging om het leven voor de ander leuker te maken heeft als gevolg dat die ander er juist een stuk schuldgevoel bij krijgt.

"Ga leuke dingen doen."
"Je hebt toch alles?"
"Ik zou er zelf bijna depressief van worden."

Zulke uitspraken helpen niet mee om minder depressief te worden. Integendeel. Je duwt die ander terug in het donkere zwarte gat.

Ik ben er niet dol op om adviezen te geven, maar deze wil ik je ook meegeven:

Stop met het zoeken naar een verklaring.

Er kunnen in een mensenleven dingen gebeuren waardoor iemand psychisch kan ontregelen. Een overlijden van een naaste, maar ook een verhuizing of andere ingrijpende gebeurtenissen. Voor jou is het logisch, je kunt de depressie verklaren. Het is dan namelijk te wijten aan die gebeurtenissen. En dan begrijp jij het.

Maar vergis je niet.

Psychisch ontregelen kan ook zomaar gebeuren. Dan kun je het niet altijd koppelen aan een gebeurtenis. Dan is dat een mentaal proces, wat jij aan de buitenkant niet kunt zien. Dan glijdt iemand af in een neerwaartse stemming. Van een spekgladde glijbaan af, nergens meer aan vast kunnen houden en razendsnel afstevenen op het zwarte gat.

Er is geen houden meer aan. Ongelofelijke wanhoop en een enorm gevoel van waardeloosheid leiden tot een alsmaar toenemende eenzaamheid. En in die eenzaamheid begint het verlangen naar de dood.

Antonie worstelde ermee en kwam uiteindelijk niet meer boven.

Geschreven op 2 oktober 2015 door Karin den Oudsten.

Na haar eerste bevalling kreeg Karin den Oudsten depressieve klachten en na de tweede een acute kraambedpsychose. Ze schreef hierover twee boeken en zette de website Kraambedpsychose.nl online. Ze geeft trainingen aan kraamverzorgenden, aan studenten verloskunde op de Hogeschool Rotterdam en aan verpleegkundigen in het Erasmus MC. Als professioneel coach (NOBCO) begeleidt ze moeders en is ze in opleiding tot integratief psychotherapeut. Daarnaast is ze ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma en voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.